O SZKOLE PODSTAWOWEJ W DOMASZEWNICY
Domassovnicza – nazwa ta pojawiła się po raz pierwszy w dokumencie wydanym przez króla Władysława Jagiełłę dla miejskiej parafii Łuków z roku 1418. Od początków swego istnienia była wsią rozwijającą się dynamicznie. Pierwsza osada liczyła zaledwie kilka oddziałów drobnej szlachty i kmieci. Dopiero wiek XVII przyniósł poważniejsze zmiany w rozwoju tej miejscowości. Starosta łukowski Erazm Domaszewski ufundował tu drewniany kościółek i osadził w nim bernardynów. Dokupił również ziemi dla sprowadzonych do Łukowa sukienników z Niemiec, co dało początek nowej własności. Następnie, w roku 1710, wybudowano i uposażono kościół i klasztor dla dominikanów na terenie ówczesnego Zofiboru. W XIX wieku niektóre dobra Domaszewnicy były własnością Pawła Gąsowskiego, który zbudował (istniejącą do dziś w Wólce Domaszewskiej) gorzelnię parową oraz młyn i cegielnię.
Domaszewnica wraz z przyległymi do niej: Kolonią Domaszewską i Kolonią Domaszewnicą, to trzy sąsiadujące ze sobą wsie znajdujące się w obwodzie miejscowej szkoły podstawowej.
Początki szkolnictwa na tym terenie sięgają okresu Królestwa Polskiego i działalności KEN, kiedy to istniała w Domaszewnicy szkoła elementarna. W czasach zaborów, aż do zakończenia I wojny światowej, funkcjonowały tu 2 komplety tajnego nauczania, gdzie jedynym podręcznikiem była często książeczka od nabożeństwa W okresie międzywojennym powstała Rozwojowa Szkoła Powszechna mieszcząca się w domu prywatnym. Pierwszy obiekt szkolny zbudowany przy pomocy miejscowej ludności został oddany dopiero dnia 1 września 1937 roku. W czasie II wojny światowej budynek zajęli Niemcy, a nauczanie znowu odbywało się w domach prywatnych.
Po okresie okupacji szkoła funkcjonowała niezmiennie w istniejącym drewnianym budynku. W latach powojennych, aż do końca XX wieku, pracą szkoły kierowali: Józef Szkoda, Jerzy Zomer, Mirosław Koślacz, Stanisław Skorupa, Zenobia Lewartowska, Zygmunt Kamala, Stefania Warowna, Waldemar Krawczyk, Bożena Krawczyk, Jerzy Chaber i Ewa Ignatiuk (1998-2004).
Jednak stale pogarszające się warunki lokalowe, brak sanitariatów i centralnego ogrzewania, spowodowały, że w roku 1997 powołano komitet budowy szkoły, a dwa lata później Rada Gminy w Ulanie-Majoracie podjęła decyzję o rozpoczęciu budowy nowego obiektu. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu rodziców (m.in. mieszkańcy wsi sami rozebrali stary budynek, pomagali także w różnych pracach przy budowie nowego) oraz pełnemu poparciu władz samorządowych i staraniom Wójta Jana Łaskiego, po czterech latach, 1 września 2003 r. uczniowie rozpoczęli naukę w nowym budynku.
W historii całej szkolnej i lokalnej społeczności zapisała się data 6 września 2003 roku. Wtedy to właśnie uroczystą Mszę Świętą odprawił Jego Ekscelencja Ks. Biskup Henryk Tomasik, który w asyście księży i zaproszonych gości dokonał aktu poświęcenia.
Rozpoczął się nowy intensywny rozdział w życiu placówki. Piękny, nowy, kolorowy budynek, posiadający centralne ogrzewanie i bieżącą wodę, ma dwie kondygnacje. Mieści w sobie salę rekreacyjną, bibliotekę, salę przedszkolną oraz siedem sal lekcyjnych wyposażonych w nowe meble, biurka, ławki i krzesła. Jest w nim też miejsce do przygotowania i spożywania posiłków – nowa kuchnia i stołówka, szatnie i kotłownia olejowa. Dużą radość przyniosła wszystkim sala komputerowa, której wyposażenie pozyskano z Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu.
1 września 2004 roku funkcję dyrektora szkoły objęła Pani Teresa Wierzchowska, która z ogromnym zaangażowaniem, przy współudziale wysoko wykwalifikowanej kadry pedagogicznej, do dnia dzisiejszego z powodzeniem kieruje szkołą. Na uwagę zasługuje świetnie układająca się współpraca ze środowiskiem lokalnym. Mimo, iż budynek szkoły jest nowy, to funkcjonowanie placówki wymaga ciągłego doinwestowania. Dlatego też w ostatnich latach poczyniono ogrom prac, a właściwe kreowanie polityki oświatowej przez władze gminne i trafne decyzje Rady Gminy Ulan-Majorat znowu zaowocowały piękną inwestycją – w styczniu 2012 roku oddano do użytku salę gimnastyczną wraz z zapleczem sportowym i odpowiednim wyposażeniem. Wybudowano też plac zabaw, ekologiczne szambo, zagospodarowano teren przyszkolny.
Do Szkoły Podstawowej w Domaszewnicy uczęszczają dzieci z trzech pobliskich miejscowości: Domaszewnica, Kolonia Domaszewnica i Kolonia Domaszewska. Ich średnia liczba corocznie oscyluje w granicach setki. Szkoła jest rozwojowa. W funkcjonującym Punkcie Przedszkolnym jest obecnie 25 dzieci 3 i 4 – letnich.
Placówka na przestrzeni lat zmieniała swoje oblicze. Obecnie posiada pracownię multimedialną, tablicę interaktywną, jest bogato wyposażona w sprzęt komputerowy i różne pomoce dydaktyczne. Dużą wagę przywiązuje się do kształcenia stawiając przede wszystkim na wszechstronny rozwój ucznia, jego aktywność, przygotowanie do dalszej edukacji i właściwe uczestnictwo w życiu społecznym. Uczniowie osiągają sukcesy w licznych konkursach wiedzowych, recytatorskich, plastycznych i sportowych. Atutem placówki jest też piękne otoczenie zapewniające poczucie bezpieczeństwa i miejsce do odpoczynku
W trosce o środowisko naturalne szkoła zwraca dużą uwagę na kształtowanie właściwych postaw proekologicznych. Od dziesięciu lat opracowuje programy ekologiczne współpracując z WFOŚiGW w Lublinie, dzięki czemu pozyskuje fundusze na realizację wielu zadań z tego zakresu, w tym na dofinansowanie wyjazdów edukacyjnych uczniów w różne strony Polski.
Szkoła Podstawowa w Domaszewnicy to nie tylko placówka edukacyjna, ale serce kulturalne całej wioski i okolicy. Otwartość dla wszystkich mieszkańców owocuje współuczestniczeniem w organizacji przedsięwzięć i spotkań integrujących lokalną społeczność. Wiele ważnych działań i zadań związanych z edukacją i sprawami gospodarczymi udaję się wykonać dzięki wsparciu i zrozumieniu wielu przyjaciół szkoły, w tym przede wszystkim przychylnej szkole Radzie Gminy, Panu Wójtowi, rodzicom, sponsorom i innym ludziom dobrego serca.
Zofia Szczuchniak
